Weet je wat ik van microfoons vind? Dat vind ik helemaal niets! Zeker als ik zo’n ding in mijn hand moet houden en dan moet gaan voorlezen. Dat kan ik dus niet…

Afgelopen zaterdag heb ik een presentatie gehouden op de school waar ik tien jaar heb gewerkt, in Oud-Beijerland. Er was een schoolmarkt en ze vroegen mij om iets te komen vertellen over kinderboeken schrijven. Leuk, zo’n uitnodiging!

Maar, ik had vorig jaar op een vereniging in Oud-Beijerland ook een presentatie gehouden. Ik moest mijn praatje dus wel wat aanpassen.

Nou had ik ’t een beetje druk, de laatste tijd. Sorry; niet met schrijven, maar met allerlei andere dingen. En daardoor had ik pas donderdag even tijd om naar mijn presentatie te kijken. Leuke puzzel bij de presentatie gemaakt. En ergens knaagde zo’n stemmetje: ik wil de presentatie nog meer veranderen. Zaterdagmorgen vroeg mijn bed uit: Nog allemaal leuke dingen bedacht: andere stukjes om voor te lezen, leuke verhalen uit mijn geheugen gediept. Pfff… precies op tijd klaar.

Alles geregeld: gaat goed komen! Ging het ook: echt leuk om zoveel oude bekenden te zien! Leuk om weer op mijn oude school te zijn! Volwassen oud-leerlingen te spreken, gaaf!

Alleen: een grote hal, die zonder microfoon niet aan te schreeuwen is, is niet mijn favoriet. En beetje jammer dat ik één voorleesboek op mijn bureau thuis had laten liggen 🙁 Gelukkig heb ik verhalen genoeg in mijn hoofd en boeken in mijn kist!

Achteraf kreeg ik een complimentje van een oud-collega! Dat de kinderen zo goed hadden meegedaan en dat de puzzel zo leuk was. Mooi. Dan die microfoon maar op de koop toe nemen!