Een plank van dertig centimeter breed en twee stalen armleuningen. Als ik erop stap, buigt de constructie iets door, of lijkt dat maar zo? Onder me het water in de sluis, aan de overkant gaat het wandelpad verder.

Hoe begin je nou met een nieuw boek? Bij mij begint het vaak met een ‘spannend’ plekje. Een vondst, noemen ze dat. Je ziet iets heel gewoons, of je maakt iets gewoons mee, maar in je hoofd zie je iets anders: wat zou er hier kunnen gebeuren? Of wat is het verhaal hierachter? Vanmorgen (te) vroeg was ik wakker en lag nog te soezen. Ineens zag ik de sluis weer voor me. Ik was gisteren in Gouda, maar omdat ik wat te vroeg was, ging in nog een stukje lopen. Het wandelpaadje liep naar het kanaal, aan de rand van Gouda, met een sluis. Je kon hier oversteken, maar alleen lopend, want eerst moest je door zo’n draaihekje. Oversteken gaat hier simpel, na zes, zeven meter sta je aan de overkant. Maar dan gebeurt er was in mijn hoofd: Stel je voor dat je wordt achtervolgd en hier wilt oversteken. Dan wordt het verhaal zoiets:

Melissa keek achterom. Frank zat zat vlak achter haar, ze hoorde zijn banden ratelen in het grind. Harder, ze moest harder! Hij mocht haar niet krijgen! Ineens zag ze het paadje. Zonder na te denken rende ze erin. Langs de bouwplaats, waar kwam dit pad uit? Angstig keek ze om. Frank schoot voorbij het pad op zijn fiets. O nee, hij had haar gezien. Ze hoorde het geluid van zijn remmen. Sneller moest ze! Het pad stopte bij een hek. Het kanaal. Waar kon ze heen? Ja, daar kon ze heen! Over het kanaal was een bruggetje. Ze sprong door de opening in het hek, op de loopbrug. Een smalle plank met armleuningen. Sneller! Ze was bijna aan het eind. Opnieuw keek ze om. Frank zat nog maar een paar meter achter haar. Hij sprong met zijn mountainbike op de brug. Melissa sprong van de brug af, twee meter verder was een draaihekje. Ze tolde er doorheen, en weg was ze! Achter zich hoorde ze Frank schelden. Maar zij was veilig!

En dat allemaal terwijl ik in bed lig te soezen…